Weekend

Een wel verdiend weekend al zeg ik t zelf.
Ik ga t maar niet meer over t werk hebben, daar kom ik zelf nog als maar niet uit.
Het is verleidelijk om ja te zeggen om hier dan vervolgens te mogen wonen, maar als je werk je geen passie geeft, moet je er niet aan beginnen…..dus….besluiteloosheid alom.

Het weekend begint met enorme stortbuien.
Om een uurtje of drie barst het los, niet met bakken maar met stortbakken komt t naar beneden.
Volgens mijn collegas is het hier in de winter dus heel vaak zo.
Het huis is dan koud, er is geen verwarming en de haard kan niet het hele huis stoken.
Krijg meteen visioenen van ons oude huis met rieten kap.
Truitje extra zou ik zeggen.

Als ik naar huis rij vraag ik me af of mijn plannen nog wel kunnen doorgaan.
Ik had me voorgenomen mijn camping gear te gaan testen dit weekend.
Moet toch weten of ik met mijn spulletjes op pad kan volgende week.

Ik rij over de gravel road en merk dat veel gravel door de regen is weggespoeld.
Grote gaten zitten hier en daar in het pad, mijn reserve wiel en krik dansen door de auto en maken een enorm kabaal.
Alle mannetjes met hun dozen druiven, die ze verkopen aan auto's die voor rood licht wachten, zijn ook spoorloos.
Ik hou niet van dat soort verkoop, vertrouw het nooit zo, dat is ook de rede dat ik hier met de deuren op slot rij.
Ik zit toch alleen in de auto en heb altijd wel iets op de achterbank liggen, met een vier deurs auto kunnen die deuren heel snel open terwijl jij voorin vast zit in je gordel.
Dit alles heeft voor mij weinig te maken met me onveilig voelen in Afrika, ik betrap me erop dat ik dit in Den Haag ook regelmatig doe.
Better safe then sorry……

De volgende dag is het weer gewoon strak blauw aan de lucht.
Ik zoek mijn spulletjes bij elkaar en ga richting westcoast.
Dit is echt weer een heel ander gebied, je rijd door enorme weide landschappen, je kent ze vast wel van de Australische plaatjes.
Dorre glooiende weilanden met hier en daar een boerderij met een aluminium windmolen.
Soms lopen er koeien, dan weer schapen en dan struisvogels, waarbij je toch weer denkt, oja Afrika.
De radio gaat hier ook af en aan, zo heb je een muziekje en zo heb je totaal geen ontvangst.
De tank is vol, want benzinepompen zijn hier ook in geen velden of wegen.
Ik mag hier 120km/u, kan makkelijk, ik kom geen kip tegen.
Maar dan ineens komt er een waarschuwing voor een naderende kruising.
Ik rem af, je weet maar nooit, is maar goed ook, ik moet ineens wachten voor een trein, onbewaakte spoorwegovergang.

Af en toe passeer ik een dorpje waar toch wel wat leven op straat is.
Ik stop er niet voor, het ziet er niet veelbelovend uit.
Dan kom ik uit op de westcoast road en stop daar bij een padstal.
Ben dol op padstallen, hier verkopen ze vaak boeren streekproducten, zoals jams, koekjes, kaasjes, chutneys.
Bij deze padstal is een soort papegaaien dierentuintje gemaakt en is achter in de tuin een klein restaurantje.
Scones and coffee it is…...ja tis weekend he…
Ik bekijk een beetje alle mensen om me heen en luister ongegeneerd naar de gesprekken van de Tannies naast mij.
Eentje probeert verwoed een telefoongesprek te voeren, wat totaal niet lukt.
Na de tiende keer: 'Ek hoor jou nie myn kind, dit is granny wat praat', geeft ze t toch maar op.

Ik ga ook weer verder, ik moet nog helemaal naar Paternoster, Tietiesbaai om precies te zijn.
Na een klein uurtje kom ik daar aan.
Ik loop wat door t dorpje en bekijk de winkeltjes, veel meer is het ook niet.
Er wordt mij meerdere keren een zak vol kreeften aangeboden, vers en levend, hier staat dit dorpje om bekend.
Maar ik kan ze echt niet klaarmaken en zeker niet op mijn camping gasstelletje.

Ik rij het Colombine nature reserve in ( in de volksmond dus teitiesbaai ) en ga op zoek naar een stekkie voor mn tent.
Je kan hier overal je tent neerzetten, maar ik kies toch maar een plekje dicht bij de wc's.
Hier zijn ook veilig veel mensen.
Op deze mensen ben ik stik jaloers, zij reizen met 4x4's met daktenten of met van die super handige kampeer aanhangwagens waar alles op en aan zit.
Als ik t youtube filmpje hierover nog kan vinden, zet ik m erbij als voorbeeld.

In 10 min staat mn tentje en t enige waar ik eventueel bang voor ben zo in mn eentje, is dat ik de sleutels in de auto zal laten en vervolgens de klep dicht gooi.
Dat wordt dus mijn missie dit weekend, om die stommiteit niet uit te halen.

Ik sta aan een baaitje waar kinderen in het koude water in de weer zijn met kano's en grote binnenbanden.
Het baaitje is veilig, de rest is een grote woesternij.
Mn slippers schop ik uit en ik ga richting de grote rotspartijen aan de oceaan.
Dit is geweldig, struinen over grote boulders en kijken naar de beukende oceaan.
Dit kan ik heel lang volhouden.
Iedereen loopt hier zo'n beetje te kuieren en te niksen, totdat t tijd is om de vuurtjes en braaien aan te steken.
Ik heb gezien dat vooraan bij de gate, het visrestaurant open is en ook nog een karaoke avond heeft.

Om n uurtje of 6 rij ik terug naar de gate, stel je voor dat het heel druk is….
Als ik bijna bij de vuurtoren ben, op de helft ongeveer, neem ik een bocht en plotseling weet ik niet wat er gebeurd.
De auto is onbestuurbaar en rijdt zo de halve meter hoge berm in.
Net als ik denk, de auto gaat op zn kant, bedenk ik me om tegen te sturen.
Zowaar lukt dit en stop ik een eindje verder om ff bij te komen.
Het zand was hier zo op een hoop gewaaid dat het leek of ik in een diepe sneeuw terecht was gekomen.
Poeh hey, niemand gezien gelukkig, anders kreeg je weer zo'n gezeur als, zie je wel, vrouwen achter het stuur…….

Ik troost mezelf met een savanna'tje en een heerlijke Hake & calamaris combo.
De karaoke begint maar er is nog niet veel animo, wel gezellige Afrikaanse muziek.
De serveerster zegt dat dit later t geval zal zijn als iedereen dronken is.
Na mijn auto avontuur besluit ik daar niet op te wachten en toch maar te zorgen dat ik voor t donker weer bij mn tent ben, mijn e-reader is tegenwoordig mn beste vriend :-)

De volgende ochtend is het heerlijk wakker worden zo aan de oceaan en om 8.00 liggen de kids alweer in het water met hun kano's en banden.

Ik loop nog een rondje over de rotsen en zie in de branding enkele zeehondjes spelen.
Met moeite draai ik mezelf om om de tent te gaan inpakken.

Tegen de middag rij ik weer terug over de westcoast road.
Ik ga bij Langebaan nog even tanken, hij is niet leeg, maar je weet t hier maar nooit.
De lagune is adembenemend blauw en groen, Kitesurfers hebben hier een waar mekka.
Via het westcoast park rij ik terug.
Veel meer dan een paar elanden zie ik niet dit keer, voor de schildpadden is het asfalt denk ik te warm aan de voetjes, ze zijn er niet.
In de verte kijkt de tafelberg me aan, veel te snel komt deze dichterbij.
Een weekend is eigenlijk ook niets…..

Nu nog twee daagjes op kantoor en dan heb ik vakantie.
Kan nie wag nie.



https://www.youtube.com/watch?v=SpKGm3TC5jc

https://www.youtube.com/watch?v=JZFhizhe7nM